ولفگانگ آمادئوس موتزارت در ۲۷ ژانویهٔ ۱۷۵۶ در شهر سالزبورگ اتریش به دنیا آمد. پدرش «لئوپولد موتزارت» موسیقیدان و معلم ویولن بود و از همان دوران کودکی، استعداد حیرت‌انگیز پسرش را کشف کرد.

موتزارت از سه‌سالگی پشت کلاویه نشست، در پنج‌سالگی نخستین قطعه‌اش را نوشت و در شش‌سالگی به همراه پدر و خواهرش در دربارهای اروپا اجرا داشت. نبوغ او چنان خیره‌کننده بود که در سراسر قاره به او لقب «کودک معجزه» دادند.

مسیر هنری و زندگی

در نوجوانی، موتزارت بیش از اکثر آهنگسازان تمام عمر خود، اثر نوشته بود. او علاوه بر پیانو و ویولن، در آهنگ‌سازی برای ارکستر، اپرا و موسیقی مجلسی تبحر داشت.

 در ۲۵سالگی به وین رفت و تا پایان عمرش در آنجا ماند. اگرچه زندگی مالی‌اش همیشه با چالش همراه بود، اما در همین سال‌ها شاهکارهای جاودانه‌ای آفرید. موسیقی او از نظر وضوح فرم، ظرافت ملودی، و عمق احساس، بی‌رقیب بود.

ویژگی‌های سبک موتزارت

تعادل و شفافیت: موسیقی او نمونهٔ کامل توازن میان احساس و منطق است؛ هر نت در جای درست خود قرار دارد.

ملودی‌های انسانی و ساده: برخلاف موسیقی پرزرق‌وبرق باروک، ملودی‌های موتزارت صادق، لطیف و روان‌اند - مثل گفت‌وگوی دوستانه‌ای با شنونده.

غنای احساسی در چارچوب نظم: موتزارت درون قالب‌های مشخص کلاسیک (سونات، سمفونی، کنسرتو) احساسات انسانی را با تمام ظرافتش به تصویر می‌کشد.

نبوغ در اپرا: او زبان موسیقی را با گفت‌وگو و درام درآمیخت. اپراهایش نه‌تنها از نظر موسیقایی، بلکه از نظر انسانی و فلسفی نیز شاهکارند.

مهم‌ترین آثار موتزارت

در موسیقی ارکسترال

• Symphony No. 40 in G minor – نمایشی از شور و اندوه نجیب
• Symphony No. 41 “Jupiter” - اوج شکوه و توازن در فرم سمفونی

در موسیقی سازی

• Piano Concerto No. 21 – ملودی‌های آرام و شفاف
• Sonata for Piano No. 11 in A major (Alla Turca) - ملودی معروف «رَندۀ ترک»

در اپرا

• The Magic Flute (فلوت سحرآمیز): اثری سرشار از نمادگرایی، فلسفه و شادی انسانی
• Don Giovanni (دن ژوان): برخورد اخلاق و لذت، با موسیقی‌ای پرقدرت و عمیق
• The Marriage of Figaro (عروسی فیگارو): طنزی اجتماعی با زیبایی موسیقایی بی‌نظیر

 در موسیقی مذهبی

• Requiem in D minor: واپسین اثر او که مرگش اجازهٔ تکمیلش را نداد. این اثر به نمادی از راز و عظمت انسانی بدل شد.

دسته‌بندی تاریخی

موتزارت از چهره‌های اصلی دوران کلاسیک (حدود ۱۷۵۰ تا ۱۸۲۰ میلادی) دورانی که پس از شکوه پیچیدهٔ باروک، به‌سوی نظم، سادگی، منطق و تعادل حرکت کرد. موتزارت در کنار هایـدن و بتهوون سه ستون اصلی این دوره به شمار می‌آیند.

از موتزارت می‌توان آموخت که:

 کمال در سادگی است. او نشان داد که موسیقی لازم نیست پر زرق‌وبرق باشد تا عمیق و تأثیرگذار باشد.

 برای هنرجویان، موسیقی موتزارت یادآور این نکته است که تمیزی صدا، بیان دقیق احساس و احترام به فرم، سه‌پایهٔ اصلی نوازندگی و آهنگ‌سازی‌اند. تمرین قطعات موتزارت، نه‌تنها تمرینی برای انگشتان، بلکه تمرینی برای روح است؛ چون هر نت او آینه‌ای از انسانیت و صداقت است.