معرفی کامل ساز کاخن

ساز کاخن در دسته ساز‌های کوبه‌ای قرار می‌گیرد. برای نواختن ساز باید روی ساز بنشینند و با انگشتان و کف دست بر روی صفحه‌ی جلویی که به آن تاپا می‌گویند ضربه بزنند. ریشه‌ی این ساز به اسپانیا برمی‌گردد.
 

معرفی ساز کاخن و ساختار آن

کاخون یا کاخُن یک واژه‌ی اسپانیایی است که معنی جعبه، صندوق و صندوقچه را می‌دهد. کاخن یک ساز کوبه‌ای برای اجرای ریتم است و سازی اسپانیایی است که امروزه از محبوبیت بالایی برخوردار است. کاخن یک جعبه‌ی مستطیلی شکل است که نوازنده برای نواختن ساز روی آن می‌نشیند و با ضربات کف دست و انگشتان، ساز را به صدا در می‌آورد. درون آن سیم‌هایی (از جنس سیم گیتار) تعبیه شده است که باعث می‌شود هنگام ضربه زدن سیم‌ها به ارتعاش در آیند و از سوراخ ایجاد شده در صفحه‌ی پشتی صدای زنگ داری خارج شود. صفحه‌ی جلویی که نوازنده بر آن ضربه می‌زند را تاپا می‌نامند.

اصطلاح کاخن به سایر آلات کوبه‌ای و جعبه‌ای شکل که در موسیقی آمریکای لاتین مانند cajón de rumba (مورد استفاده در موسیقی رومبای کوبایی) و cajón de tapeo (مورد استفاده در موسیقی محلی مکزیک) مورد استفاده قرار می‌گیرد، نیز اطلاق می‌شود.
 

تاریخچه‌ی ساز کاخن

تاریخچه‌ی ساز به کولی‌های اسپانیایی برمی‌گردد که برای همراهی کردن با رقص و آواز و گیتار (سبک فلامنکو) بر روی جعبه‌های میوه ضربه می‌زدند و ریتم‌هایی را اجرا می‌کردند. پس از آن رفته رفته این ساز گسترش یافت و به کاخن امروزی تبدیل شد.

سپس از اواخر قرن هجدهم میلادی، آفرو-پرویی‌ها (آفریقایی تبار‌های پرو) از این ساز به فراوانی استفاده کردند. بردگان غرب و مرکز آفریقا که به آمریکا آورده شدند را اصیل‌ترین وارثان کاخن معرفی می‌کنند. امروزه این ساز در سراسر قاره آمریکا، فیلیپین و اسپانیا مرسوم شده است.

کاخن در کشور پرو در دوران برده‌داری توسعه یافت و تا سال ۱۸۵۰ به اوج محبوبیت خود رسید. سپس در سال‌های پایانی قرن ۱۹میلادی نوازندگان آن، تغییراتی را در ساختار و صدادهی این ساز ایجاد کردند. پس از دوران برده داری کاخن در بین دیگر ساکنین آمریکای لاتین از جمله سفیدپوستان (نسل‌های بعدی استعمارگران اروپایی) نیز رواج پیدا کرد.