معرفی ساز عود
عود از دسته سازهای زهی مضرابی مقید است که در موسیقی کهن ایرانی همواره به برتری آن نسبت به سازهای دیگر تاکید شده است تا آنجا که به آن شاه سازها و اشرف سازها گفته می شود. نام فارسی آن بربط یا بربت است و چون شکم ساز (جعبه ی طنینی) کاملا از چوب پوشیده شده است و در عربی به چوب عود گفته می شود نام عود را برایش برگزیده اند. 

این ساز ایرانی گویا در اوایل اسلام به کشورهای عربی راه یافته است و جانشین سازی بنام مِزهَر شده است ظاهرا اعراب سازی شبیه به عود داشته اند که سطح آن را با پوست بز می پوشاندند و چون به ساز ایرانی بربط دست یافتند و سطح این ساز چوبی بود آن را عود نامیدند. در اشعار شاعران پارسی واژه ی عود استفاده ی فراوان شده است

دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند / پنهان خورید باده که تعزیر می‌کنند  (حافظ)

مطرب مجلس بساز زمزمه ي عود/ خادم ايوان بسوز مجمره ي عود  (سعدی)

به استناد به منابع مختلف می توان گفت ساز عود ریشه در ساز بربت دوران ساسانی دارد. در منابع دوران ساسانی ، بربت ساسانی نسبت به عود دوره ی اسلامی کاسه ای کشیده تر و دسته ای بلندتر دارد و دارای چهار زه است. محمد بن کاتب خوارزمی در قرن چهارم از نخستین کسانی است که به پیشینه ی ساز عود و هم ریشه بودن آن با بربت ایرانی اشاره می کند وی در کتاب خود با نام مفاتیح العلوم این ساز را با عنوان بربط ذکر کرده است و می گوید این کلمه فارسی است و اصل آن بربت می باشد و در فارسی بربت به معنی سینه ی بت یا مرغابی می باشد زیرا این ساز به سینه و گردن مرغابی شباهت دارد.

بربط یا عود سازی بسیار سبک و صدای آن بم و طنین انداز است پنج جفت سیم دارد که از راست به چپ صدای دو ، سل ، ر ، لا ، سل دارند. این ساز گلابی شکل است و معمولا از چوب توت ، فوفل و یا آبنوس با کاسه ی طنینی بزرگ و دسته ی کوتاه به طول تقریبی 85 سانتی متر است. این ساز را به هنگام نواختن بصورت افقی می گیرند بصورتی که دسته در طرف چپ و کاسه ی طنینی طرف راست نوازنده قرار می گیرد.