آشنایی با ساز تنبور

ساز تنبور از خانواده ساز‌های زهی مضرابی و از ساز‌های قدیمی ایران و مرسوم در مراسم آیینی و مذهبی غرب ایران است. تنبور دارای کوک‌های مختلفی است و تکنیک‌هایی مثل مضراب شر، شر متوالی ویبراسیون و ... با این ساز قابل اجراست.
 

معرفی و تاریخچه ساز تنبور

تنبور نام باستانی ساز‌های مضرابی خانواده‌ی دوتار، از ساز‌های قدیمی ایران و ساز آیینی و مذهبی سلسله‌ی یارسان در غرب ایران است. تنبور از معدود ساز‌های رایج در ایران است که مقدس شمرده می‌شود. طبق یافته‌های باستان شناسان این ساز قدمتی ۶۰۰۰ ساله دارد. یکی از این اسناد تاریخی مجسمه‌ای واقع در شوش است که در حوالی مقبره‌ی دانیال نبی واقع شده است. زمان دقیقی برای اختراع این ساز گفته نشده است، ولی معتقدند که از قرن‌ها پیش از ظهور اسلام رواج داشته است.
 

ویژگی‌های ظاهری و ساختاری تنبور

تنبور دارای کاسه‌ی طنینی یکپارچه یا ترکه‌ای به شکل تقریبا نیمه گلابی است و روی دهانه‌ی آن صفحه‌ای چوبی قرار می‌گیرد. کاسه‌ی طنینی با رابطی به نام گلویی به دسته‌ای نسبتا طویل متصل است که دستان‌ها روی آن بسته می‌شوند. تنبور در اصل دو وتر دارد، اما در چند دهه گذشته وتر اول را مضاعف کرده‌اند و آن را معمولا با سه وتر می‌نوازند. به همین دلیل تنبور‌های قدیم دو وتر و دو گوشی و تنبور‌های جدید سه وتر و سه گوشی دارند. از دیگر اجزای ساختمانی تنبور می‌توان به سیم گیر، خرک و شیطانک اشاره کرد.