یوهان سباستیان باخ یکی از بزرگ‌ترین آهنگسازان تمام دوران و چهره‌ای بی‌بدیل در تاریخ موسیقی جهان است. او در سال ۱۶۸۵ در آلمان متولد شد و از خانواده‌ای پر از نوازنده و آهنگ‌ساز برخاست. باخ در دوران زندگی‌اش چندان مشهور نبود، اما پس از مرگش، جهان موسیقی او را به‌عنوان پایه‌گذار موسیقی مدرن غرب شناخت.

 نبوغ و سبک هنری

باخ استاد کنترپوان (Counterpoint) بود؛ هنری که در آن چند خط ملودی مستقل بانظم و هماهنگی شگفت‌انگیزی با هم حرکت می‌کنند. او موسیقی را زبان گفت‌وگوی روح با خدا می‌دانست و در آثارش تلفیقی از ایمان، منطق و زیبایی را به نمایش گذاشت.

سبک او ترکیبی از ساختار دقیق ریاضی‌گونه و احساسی عمیق است. بسیاری از آهنگسازان پس از او - از بتهوون تا شوپن و حتی موسیقیدانان جَز - از اندیشه‌های باخ الهام گرفته‌اند.

 آثار ماندگار

•  براندنبورگ کنسرتوها (Brandenburg Concertos)
•  داسی ماژور پرلود و فوگ (The Well-Tempered Clavier)
•  مصائب متی (St. Matthew Passion)
•  مِس در سی مینور (Mass in B minor)
•  توکاتا و فوگ در ر مینور (Toccata and Fugue in D minor)

 این آثار هنوز هم در آموزشگاه‌ها و سالن‌های کنسرت سراسر دنیا اجرا و تحلیل می‌شوند.

 دسته‌بندی تاریخی

 باخ در واقع اوج و نقطهٔ پایانی دورهٔ باروک (حدود ۱۶۰۰ تا ۱۷۵۰ میلادی) به شمار می‌آید. این دوره باشکوه، تزیینات زیاد، هارمونی‌های پرقدرت و ساختار منظم شناخته می‌شود.

 از باخ می‌توان آموخت که:

 نظم و انضباط، پایهٔ خلاقیت است. او هر روز ساعت‌ها تمرین و آهنگ‌سازی می‌کرد و موسیقی را نوعی نیایش می‌دانست.

 برای هنرجویان موسیقی، باخ یادآور این است که تسلط بر اصول، کلید آزادی در بیان هنری است.