بسیاری از والدین وقتی به آموزش موسیقی کودکان فکر می‌کنند، ذهن‌شان مستقیم می‌رود سمت یاد گرفتن یک ساز؛ پیانو، ویولن یا فلوت.

اما  آموزش موسیقی کودک در رویکردهای نوین علمی، بسیار فراتر از نوازندگی است. در نگاه امروزِ علم آموزش و روانشناسی رشد، موسیقی یک ابزار رشد ذهنی، عاطفی و اجتماعی است؛ نه صرفاً مهارتی برای اجرا روی صحنه.

موسیقی؛ زبان دوم کودک

پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد کودک پیش از آن‌که بتواند مفاهیم انتزاعی را درک کند، ریتم، صدا و الگوهای شنیداری را می‌فهمد.

به همین دلیل، آموزش موسیقی در سنین پایین:

• به رشد زبان کمک می‌کند.
• قدرت تشخیص الگو را افزایش می‌دهد.
• و مسیر یادگیری را طبیعی‌تر و عمیق‌تر می‌سازد.

در این سن، کودک «نت» یاد نمی‌گیرد؛ او موسیقی را زندگی می‌کند.

موسیقی و رشد همه‌جانبه

بر اساس مطالعات نوروساینس، فعالیت‌های موسیقایی باعث فعال شدن هم‌زمان بخش‌های مختلف مغز می‌شوند؛ اتفاقی که در کمتر فعالیت آموزشی دیگری رخ می‌دهد.

به همین دلیل، آموزش اصولی موسیقی کودک می‌تواند:

• تمرکز و توجه پایدار را تقویت کند.
• حافظه شنیداری و حرکتی را افزایش دهد.
• هماهنگی ذهن و بدن را بهبود ببخشد.

این یعنی موسیقی، یک «کلاس رشد ذهن» است؛ نه فقط کلاس ساز.

تفاوت آموزش سنتی و آموزش نوین موسیقی کودک

در روش‌های قدیمی، کودک اغلب مجبور به:

• نشستن طولانی
• تکرار مکانیکی تمرین
• و مقایسه شدن با دیگران

اما در روش‌های نوین آموزش موسیقی کودکان:

• حرکت، بازی و تخیل بخش اصلی یادگیری‌اند.
• فشار و اجبار جای خود را به لذت و کشف می‌دهد.
• مسیر یادگیری متناسب با سن و توان کودک طراحی می‌شود.

در این رویکرد، هدف این نیست که کودک زودتر نوازنده شود؛ هدف این است که عمیق‌تر، سالم‌تر و با علاقه یاد بگیرد.

پایه‌ریزی یک رابطه سالم با موسیقی

کودکی که موسیقی را با لذت، امنیت و آزادی تجربه کند:

• در نوجوانی موسیقی را رها نمی‌کند.
• اعتمادبه‌نفس بیشتری در اجرا و بیان دارد.
• و موسیقی را به‌عنوان بخشی از زندگی‌اش می‌پذیرد، نه یک اجبار آموزشی.

این دقیقاً همان چیزی است که آموزش موسیقی کودک در نگاه علمی امروز دنبال می‌کند.