3 روز کاری
از خرید شما سپاس گزاریم./ این محصول پس از ثبت سفارش طی ۳ روز کاری آینده سوی شما ارسال می گردد./ #کوک_زندگی_کن
معرفی نویسنده
فرامرز پایور، (زادهٔ ۲۱ بهمن ۱۳۱۱ تهران – درگذشتهٔ ۱۸ آذر ۱۳۸۸ تهران) موسیقی دان ایرانی، ردیف دان، آهنگساز، مدرس و نوازنده سنتور و محقق موسیقی ایرانی بود. وی چهره ماندگار و یکی از تأثیرگذارترینهای موسیقی ایرانی است. فرامرز پایور در ۲۱ بهمن ۱۳۱۱ در تهران به دنیا آمد. پدرش علی پایور، هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله، نقاش چیرهدست دوره قاجار بود که با نواختن ویولن، سنتور و سهتار آشنایی داشت. پایور، تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در دبستان عسجدی و دبیرستان دارالفنون تهران به پایان رساند. او در سال ۱۳۳۱ وارد خدمت نظام شد و یک سال بعد به استخدام وزارت دارایی درآمد.
وی در ۱۷ سالگی، آموزش موسیقی را نزد «ابوالحسن صبا» آغاز کرد در مدت شش سال ردیف موسیقی را فراگرفت. هنگامی که فرامرز پایور برای فراگیری سنتور به کلاس درس «ابوالحسن صبا» در خیابان ظهیرالاسلام رفت، سه سال از درگذشت آخرین بازماندهٔ سنتورنوازان افسانهای از نسل پیشین، «حبیب سماعی» میگذشت. ابوالحسن صبا که خود در دوره نوجوانی، سنتورنوازی را نزد «علی اکبرخان شاهی» و با تکنیکی گوناگون با روش خاندان سماعی فراگرفته بود، پس از مدتی نشست و برخاست با «حبیب سماعی»، روش سنتورنوازی او را برتر از استاد پیشین خود یافت؛ بنابراین با کوشش فراوان پارهای از بداههنوازیهای وی را نتنویسی کرد. سپس «ابوالحسن صبا» کوشش کرد تا با آموزش روش درست سنتورنوازی بهشماری از شاگردانش، از برافتادن روش سنتورنوازی نزدیک به آیینهای هنری و زیباشناسی موسیقی دستگاهی ایران جلوگیری کند. در همین دوران، فرامرز پایور، یکی از برجستهترین شاگردان «صبا» شد و تا سال ۱۳۳۶ که «ابوالحسن صبا» درگذشت، از آموزشهای وی بهره برد.
پس از درگذشت ابوالحسن صبا، پایور نزد استادانی چون عبداله دوامی، موسی معروفی و نورعلیخان برومند به فراگیری ردیف درویشخان و ردیف میرزا عبدالله پرداخت.
معرفی کتاب
در کتاب سی قطعه چهارمضراب برای سنتور نوشتهی فرامرز پایور با استفاده از پایههای قدیمی مضرابهای مخصوص سنتور یک دوره چهارمضراب برای گوشههای مهم دستگاهها و آوازهای ایرانی تهیه شده است و در دسترس دوستداران سنتور قرار داده میشود. ناگفته نماند که در بعضی چهارمضرابها از ملودیهای استادان و ردیف قدیم موسیقی ملی نیز استفاده شده است، از قبیل درآمد چهارمضرابهای شکسته ترک و عشاق دشتی که از ردیفهای استاد صبا اقتباس شده و درآمد چهارمضراب عشاق اصفهان و چهارمضراب مخالف چهارگاه که از آثار حبیب سماعی است.
اصطلاح چهارمضراب از روی نوعی آهنگ ضربی که استادان قدیم موسیقی ایران با تار مینواختهاند به وجود آمده است. این نوع ضربیها ابتدا با چهار نواخت مضراب شروع میشد که نواخت یکم و دوم به سیمهای سفید تار و نواخت سوم به سیمهای زرد و نواخت چهارم به سیمهای بم اصابت میکرد و پایه ملودی محسوب میشده است. بهترین نمونه آن چهارمضراب اصفهانی است که در ردیف اول ویولن استاد ابوالحسن صبا نوشته شده است.
فرم چهارمضراب، معمولا با یک پایه شروع میشود، به این ترتیب که یک یا دو میزان وزن مخصوصی برای قطعه در نظر گرفته میشود و کلیه جملات بعدی منتهی به این پایه اولیه میگردند. در فرم چهارمضراب ممکن است که ملودیهای آن بسط همان پایه اولیه باشند یا ملودیهای متنوع دیگری متناسب با پایه اصلی که با مهارت به پایه متصل میگردند، در نظر گرفته شوند. بدون شک کلیه جملههای چهارمضراب باید مبین تکهها و گوشههای ردیف موسیقی ایرانی باشند و البته رعایت تکنیک صحیح ساز از نکات مهم در ساختمان یک چهارمضراب است. همان طور که قبلا گفته شد چهارمضراب در ابتدا همان چهار ضربه نواخت مضراب بوده است که به سیمهای تار زده میشد و در تمام ردیفهای موسیقی ایرانی کم و بیش این نوع ضربی به چشم میخورد. استاد ابوالحسن صبا روی این فرم مطالعه بیشتری کرده و پایههای زیبایی خلق و ابداع کرده است و چند قطعه چهارمضراب برای ویولن ساخته که به چاپ رسیده است و در دسترس عموم قرار دارد. حبیب سماعی استاد سنتور نیز در پرورش ملودی روی پایه معین و استفاده از انواع مضرابهای مختلف سنتور که در حقیقت معنی واقعی چهارمضراب است تبحر زیادی داشته و چند اثر از او نیز باقی مانده است.